– Böyle bir müzeyi yürütmede yaşanan en büyük zorluk nedir?
+ Söylemekten nefret ediyorum ama muhtemelen paradır. Yetersiz olan kaynakları yükseltmektir. Biz bir çağdaş sanat müzesiyiz. Yani kesinlikle günümüzün ve geleceğin sanatını temsil etmeliyiz ki bu sanat, çağdaş olsun. Bu da pahalı oluyor. Bu alanda rekabet çok şiddetli. Çünkü dünyanın her yerinden, inanılmaz zengin alıcılar ve koleksiyoncular var. Bizim bir yılda harcadığımızın fazlasını bir günde harcayanlar var. Hâlbuki o sanat eserini biz alsak burada sergileyebileceğiz. Yani daha geniş kitlelere, İsveç ve Stockholm’ün her yerinden ziyaretçilere Bence bu rekabete dahil olup sanatı sergilemek izim için bir zorunluluk aslında.
– Katılıyorum. Kesinlikle katılıyorum. Bu çok mühim.
+ Öyle.
– Pekâlâ, internet sitenizde okuduğum bir şeyi sormak istiyorum.
+ Elbette.
– Aslında anlamadığım ve sizin anlamama yardım edeceğinizi düşündüğüm bir şey. Peki, size okumamın bir sakınca var mı?
+ Lütfen, buyurun.
– Tamam. 30, 31 Mayıs.
“Sergileme ve Sergilememe. ‘Sergilenebilirliğin’ dinamiklerini keşfeden bir akşam sohbeti. Ve Robert Smithson’un ruhundaki kamusal yapının siteden site olmayana site olmayandan siteye, sergilememeden sergilemeye devasa sergilerin kalabalık anlarında sergileme ile sergilememenin ögesi nedir?”
+ Bakabilir miyim?
– Okumak mı istiyorsunuz?
+ Evet.
– Yani aslında kusura bakmayın, sizin kadar akademik olmadığım çok açık. Bu yüzden açıklarsınız diye..
+ Açıkçası bu biraz.. Bu bizim şeyde tartıştığımız, Mayıs ayının iki akşamı şey zamanı, şey zamanı… Yani bir müzeye bir nesne koyduğunuzda bu o nesneyi sanat eseri yapar mı? Örneğin çantanızı alıp şuraya koysaydık bu onu sanat eseri yapar mıydı?
“Kare, güven ve ilginin sığınağıdır. Onun sınırları içinde hepimiz eşit hak ve sorumlulukları paylaşırız.”
– Sanat ve pazarlama arasındaki farkı konuşmamız gerek.
+ Tamamen katılıyorum. Her yeni projenin ne kadar haber değeri taşıdığını da hesaplamalıyız. Bir sergiyi ilgi çekici yapan nedir? Herhangi bir uyuşmazlık barındırıyor mu? Güncel olay ve akımlara bağlayabilir miyiz? Aksi hâlde reklam panolarıyla yetiniriz. Ki bu da uluslararası ilgiyi çekmemizi zorlaştırır. Bu şekilde sadece bilindik kültür delilerine ulaşırız.
– Gazetecilerin bunu yazması için bazı uyuşmazlıklar içermesi gerek. Ne var ki bu projenin çok fazla sınırı yok. Bir gazeteci olarak kendi bakış açımı oluşturmak isterim. Birçok insan gibi herkesin katılmadığı bir fikri belirtmek isterim. Mesela Facebook durumuma hiçbir zaman, “Daniel Dünya’da barış istiyor.” yazmadım. Demek istediğim…
+ Dur bir dakika. Bu sergide bir Facebook güncellemesinden fazlası var.
– Kesinlikle öyle.
+ Gücünü sadeliğinden alıyor. İletmemiz gereken şey işte bu.
Sizin hırs seviyeniz yüksek. Bizim hırs seviyemiz yüksek. Birlikte daha cesur bir şeyi hedeflemeliyiz.
– Dinle, bir fikrim var. Bir tehdit mektubu yazalım. Ve binadaki tüm dairelerin
posta kutusuna atalım.
..
+ Tehdit biraz çizgiyi aşmaz mı?
– “Beni soyan kişiye: Çaldıklarını geri vermezsen kafanı ezeceğim.”
+ Hayır, hayır, abartma. Bu çok sert olur.
– Bu adamlar sabıkalı, onlar bu dilden anlar.
+ Ama bizim kötü davranışımızı haklı kılmaz bu.
– Bu kadar da İsveçli olma. Politik dürüstlük zırvasını bir kenara bırak. Bunun hesabını vermeliler.
O zamanlar insanlar, çocukları kaybolur veya herhangi sorun yaşarsa başkalarının yardımına güvenirmiş. Ama günümüzde başka insanları potansiyel tehdit görüyoruz.
“İnsanların ödünü patlatarak para kazanıyorsunuz.”
Elna, duruş sergilemek için bir fırsat bu. Bir müze olarak sınırları zorlamaktan korkmamalıyız. Tüm tabuları yıkmak için ifade özgürlüğünün önünde hiçbir şey durmamalı.
– Bir şey daha var. Basın için yeni fotoğrafın gerekli.
+ Ne için lazım?
– Elimizdekilerde gülümsüyorsun.
Kızlar, hata yaparsanız düzeltin ve devam edin.
