“Fotoğrafçılık lisansım elimden alındığında ne oldu biliyor musun?”
– “Ne oldu?”
“Kaçmak istedim, uzaklaşmak. Ama olmadı. Dünyam yıkılmadı çünkü sen vardın.”
“Ya ben seni uzaktan kesip duruyorum. Şimdi anan orada baban orada ekip orada herkes orada. Dayanamadım en sonunda seni tenhaya çağırdım.”
“Bilmiyorsun. Peki sen neden gelip duruyorsun Sanem? Neden gecenin bir yarısı evime geliyorsun? Ya da neden kilometrelerce yol yürüyüp beni ormanda buluyorsun?”
“Ya senin nişanlın falan var mı gerçekten?”
– “Can Bey yüzük bu yüzük, nişan yüzüğü.”
“Görüyorum görüyorum nah bu kadar masraftan da kaçınmamış.”
“Sanem odama gelir misin?”
“Bana iyi yani baya baya iyi.”
“Bir zamanlar toz konduramadığımız insanlar, şimdi tozdan görünmez olmuşlar.”
“Artık pili bitmiş, fotoğraf makinesi gibiyim. Kimseyi çekemem.”
“Can Bey sizin anlattığınıza göre çok ukala, kendini beğenmiş biri. Zaten patron tayfası hep böyle olmuyor mu ya?”
“Üstüme bir şey getirir misin tatlım? Zirve biraz rüzgarlı da.”
“Can Yaman benim yamanlığımı test etmek istemezsin.”
“Seni ne zaman adam yerine koysam, yerini yadırgıyorsun.”
“Her gün yeni bir umut. Tutunup hayallerine dünü unut. Sanki kalbimin içinde yüzlerce kuş. Sarılıp hayallerime uç hadi uç. Teldeki güvercin. Yalıdaki çapkın. Kaldırımda baygın. Sana da günaydın.”
