Başlarken, bir şey başlattığınızı bilmiyorsunuz. Yeni bir şeyin doğduğunu..
Ama bir bakıyorsunuz başlamış. Sizin düşündüğünüzden çok farklı bir şeye dönüşmüş.
Tanrı var. Brüksel’de yaşıyor. Götün teki. Karısına ve kızına kötü davranıyor. Hep oğlundan bahsedilir, kızı hiç anılmaz.
Bu benim babam, kendisi Tanrı. Babam daha Dünya’yı yaratmadan sıkılıyordu. O da Brüksel’i yarattı. Başka şeyler de denedi, başka yaratıklar Ama onlar tutmadı. O da insanı yarattı, kendi suretinde. Onunla istediğini yapabilirdi.
Enoch, Irad’ın babası, Irad, Mehujael’in babası Mehujael, Metuskael’in babası, Metuskael, Lamech’in babası.. Böyle gidiyor işte. Her şey böyle başladı. Onları birbirine düşürdü, kendisi için.
Rahatlamak için bir şeye ihtiyacı vardı. O zaman insanlık fikri aklına geldi. Bütün oyuncakları, hepsini acı çekerken izleyebilirdi. Bolca acı ve pek az mutluluk, sırf onlara biraz umut versin diye.
“Evrensel Gıcıklık Kanunları”
Kanun 2127:
Gereken uyku miktarı her zaman “on dakika daha”dır.
Kanun 2129:
Biri ne zaman ki küvete girer telefon çalar.
2125:
Ekmek daima reçelli tarafa düşer. Aksi durumda reçel yanlış taraftadır.
Kanun 2126:
Bulaşıklar sadece yıkandıktan sonra kırılır.
Kanun 2218:
Diğer sıra her zaman daha hızlı ilerler.
Kanun 2231:
Gıcıklıklar asla tek tek olmaz.
– İnsanlara yaptığın şey berbat.
+ Ne?
– Onları tanımıyorsun bile, ama acı çekmelerinden keyif alıyorsun.
– Ne yazacakmışım?
+ Yepyeni Ahit.
– Ne sebeple? Suyu şaraba çevirebilir misin?
+ Hayır.
– Suda yürüyebilir misin?
+ Hayır.
– O zaman tutmaz.
Kızının ne yaptığını biliyor musun? Ölüm günlerini yolladı! Bilgisayarımı kullanamıyorken bunu nasıl düzelteceğim? Anlıyor musun? Önceden insanlar avucumun içindeydi. Çünkü ne zaman öleceklerini bilmiyorlardı. Her adımı dikkatle atıyorlardı. Anlıyor musun? Ama şimdi, biliyorlar. Artık söz dinlemeyecekler. Hayatlarını kendileri yönetecekler. Anladın mı? Ya o da kardeşi gibi birkaç fanatiğe kapılıp giderse? Ya o da sütü bir şeye çevirirse? Neler olabileceğini görüyor musun? Onlara sorunlardan kurtulmayı öğrettiğini düşün.
Ama porselen ten rengi ve koyu saç bir bebek olmak için yeterli değil. Aynı zamanda mermer merdivene düşen inci taneleri gibi bir gülüşün olmalı.
Tabii ki çocukluğumdan başka anılarım da var. İlginç olan, her anıda biraz üzüntü var.
François, babam tarafından yazılan 1522. kanunun kurbanlarından biriydi:
“Eğer bir gün bir kadına aşık olursanız hayatınızı büyük ihtimalle onunla geçirmeyeceksiniz.”
Sizi seviyorum. Daha önce kimseyi sevmedim. Evliyim, karımı sevmiyorum. Oğlumu da sevmiyorum. Ebeveynlerimi hiç sevmedim. Ömrümde hiçbir şeyi sevmedim. Sizin dışınızda. Sizi seviyorum ve hep seveceğim. Beni sevmiyorsanız, sorun değil. Gidip sizi düşünerek yaşar, ölümü beklerim.
Beşinci havarinin adı Martine’di. Başlarda, Martine’in hala çocukluk dünyasında yaşadığı dönemde. Martine’in kalbi %95 oranında yapışkan, mis kokulu şeylerle doluydu. Sizi aşık olmaya iten şeyler. Bazı şeyler asla değişmez.
Kendimi vurmak istiyorum! Berbat bir dünyada yaşıyoruz!
