Çocuğunuzun saldırgan olduğunu mu söylüyorsunuz? Belki temas hissini yok ettin?
İnsanların kendilerini savunmak için kullandıkları en yaygın duygu saldırganlıktır. Saldırganlıktan ya da ambulans hissinden bahsetmeye bile gerek yok.
Neden ambulans?
Ambulansta hemen tüm çalışmalarımızı atıp ihtiyacı olan kişiye yardım etmeye çalışıyoruz. Çocuk da bu davranışlarla ambulans ışığını kapatır, böylece ebeveyn çocuğun zihinsel sıkıntısını bir an önce çözmeye çalışabilir. Çocuğun sözlerine dikkat etmemek, çocukları ısırmak, kendinden nefret etmek, yavaş davranmak, geç yemek yemek, ders çalışmamak, çevreye zarar vermek, insanlara zarar vermek, çalmak, yalan söylemek, tırnak yemek vb. davranışlar saldırgan davranışlardır.
Artık herkes saldırgan davranışın nedenlerini biliyor. Bunlar aile faktörü, televizyon, çevresel faktör ile ilgili faktörlerdir. Nadir durumlarda, beyin hasarı saldırgan davranışlara neden olabilir.
Ancak bu yazıda duyguların nasıl saldırganlığa neden olduğundan bahsedeceğiz. Bizi hayata bağlayan duygularımızdır. İki tür duygu vardır:
- Koruma duygusu – bir kişiden 50 cm uzaklıkta ortaya çıkan kendini koruma duygusu. 50 cm mesafede kendimizi herkesle veya her şeyle koruyoruz. Kendimize rahat bir ortam yaratmaya çalışıyoruz.
- Dokunma duygusu – Bir koruma duygusu yarattıktan sonra, yaşamı, güveni, sevgiyi hissetmek gerekir.
Çocuklarımızla iki tür iletişim kurabiliriz.
- Oyuncaklarla – çocukla istediği şekilde oynayarak çocuğun ruhunu doldurmak. Çocuğunuzla oynarken, yavaşça, ihtiyatla, acele etmeden, duygusal olarak oynamanız, duygularınızı paylaşmanız gerekir, böylece çocuk ruhsal temas yoluyla ruhsal rahatlama yaşayabilir, aksi takdirde çocuk sizinle oynamaktan memnun olmayacak ve oynamak isteyecektir. Daha.
- Oyuncak yok – çocuğunuzla konuşmak. Örneğin: Oğlum, biliyorsun, ben çocukken, büyükannem ve ben ormana ahududu toplamaya giderdik. Böylelikle hayat hikayenizi paylaşarak çocuğu o dünyaya yerleştirmiş oluyorsunuz. Ve konuşma oyununuz başlıyor. Çocuk sizi dikkatle dinler, sorular sorar ve hikayenizi ilgiyle anlatırsınız.
Bu temas duygularını oluşturabilmek için ihtiyaçlarını karşıladığınızda kendinizi çocuğunuza verin. Ütopik bir dünyaya girdiğinizi hayal edin. O dünyada sadece siz ve çocuğunuz orada olacak ve çocuğunuz onu kontrol edecek. Ancak yanlış adımları düzeltin. Bu ruhsal temas duygularını kuramazsanız, çocuğunuz koruyucu duygular kullanmaya başlayacaktır. Bir çocuk zarar gördüğünde duyguları bastırılır, yapısı bozulur ve ruhu paramparça olur (kardeşini ısırır ve gelecekte karısıyla yaşayamaz). Çocuğunuzla olan manevi temasınız cezalandırmak, dövmek, ters çevirmek, karşılaştırmak, aşağılamak, birisiyle tartışmak, yalan söylemek, hırsızlık yapmakla yok edilecek ve çocuk kalan koruma duygularıyla hareket edecektir çünkü çocuk kendini korumalı ve acıdan kaçınmalıdır. Kendisi için barışçıl bir ortam yaratıncaya kadar savunmacı davranacaktır. Bunu saldırgan davranışıyla gösteriyor. Bir çocuk bir yanlış davranış görürse, zihinsel olarak endişeli olduğu anlamına gelir, bu da yanlış davranışına yol açar. Düzgün davranamıyor.
Şimdi çocukken dayak yediğimizi söylüyorsunuz, annemiz bizimle ev işi için oynamadı, babamız para kazanmak için bize bakmadı ama sağlıklı büyüdük ve bir ailemiz vardı ve bizim içimizde her şey yolunda. yaşıyor vb. Bu cümlelerin altında o kadar çok yetersizlik duygusu, aşağılık kompleksi var ki kendinizi savunmaya çalışıyorsunuz. Savunmanızı, incinmekten korktuğunuz için kullanıyorsunuz. Ona göre çocuğunuzla en kolay oyunları oynayamazsınız, ona kızarsınız, eşinizle gitmezsiniz, toplum içinde kendinizi rahat ifade edemezsiniz, çocuğunuza veya eşinize dokunamazsınız. , yemek yapamazsınız, eşinizin işten eve gelmesini bekleyemezsiniz vb.
Bu yüzden çocuğunuzu büyütürken cezalandırmaktan kaçının. Ceza, bir çocuğun psikolojik ve bilişsel gelişimini yavaşlatır. Ceza, dokunma duyumuzu yok eder. Çocuk yalnızlık içinde hayatta kalmaya çalışır. Ebeveynler ve öğretmenler arasındaki iletişim, çocuğunuzun ruhsal iyiliği için önemlidir. Ebeveynler ve öğretmenler, sağlıklı psikolojimizin temelini oluşturur. Geride bırakılan çevrede öğrenilen yanlış davranışlar düzeltilecektir. Ancak, bir veli veya öğretmenin verdiği zararı kimse onaramaz.
Unutmayın, çocuk cezalandırılırken hislerini kaybedecektir.
Sevinç İsmayilova,
uzman klinik psikoterapist
Aile.lent.az
.
